- Dziesięć tysięcy – rzekła elfka rzucając worek z dowodami w kierunku swojego małego warsztatu pracy. Z niechęcią spojrzała na stos nowych ryb nałowionych przez rycerza w czasie gdy ona udała się dokonać wymiany. – Panie – rzekła, rozsiadając się wygodnie - dlaczego nie uczysz mnie sztuki rycerskiej, tylko ciągle zlecasz te niewdzięczną pracę? - Pytanie to zadawała już kilkakrotnie w ciągu minionego tygodnia, z nadzieją usłyszenia zadowalającej odpowiedzi. Tym razem jedyną reakcją była cisza. Rycerz nawet nie odwrócił głowy, przez cały ten czas wpatrując się w leniwie unoszący się nad taflą wody spławik. Nie spojrzał na nią nawet gdy zabrała się do odliczania swojej części zarobionych papierów. Mivien nie miała pojęcia czy kiedykolwiek ja sprawdza, wiedziała tylko ze jeśli zostanie złapana na oszukiwaniu jej los jako giermka zostanie przesądzony.
- Jeszcze nie czas – rzekł w końcu rycerz – są ważniejsze rzeczy niż sprawne władanie orężem. – odpowiedział.
Elfka wzięła do ręki lezącą najbliżej złowioną rybę, z obrzydzeniem położyła ją przed sobą po czym z całej siły wbiła nóź w jej wnętrzności i sprawnym ruchem rozcięła zdobycz, nie zważając iż brudzi się przy tym straszliwie. Nienawidziła tej pracy. „Przez tydzień nie pozbędę się zapachu tego śmierdzącego oleju” – pomyślała. Postanowiła spróbować jeszcze raz – Ja, znalazłam dziś w mieście to – wyjęła z kieszenie pognieciony pergamin – piszą tu o naborze do bractwa Ghronrhun. Myślę ze dałabym sobie radę. Mam przecież poznawać zwyczaje innych ras.
- Powiedziałem ze są przymioty które musisz nabyć w pierwszej kolejności – przerwał jej mową rycerz.
- Tak wiem, mam być opanowana, spokojna, skoncentrowana – elfka zaczęła wymieniać wszystkie znane sobie walory, tworząc przy tym sobie tylko znaną konstrukcję z  rybich ości, w ten sposób iż przy każdej wymienionej cesze dokładała jedną ość, raz pionowo a zaraz potem poziomo. Budowla rosłą w oczach wraz z wydłużającą się litanią  przymiotów rycerskich, ignorując przy tym wszelkie zasady fizyki, zgodnie z którą dawno już powinna się rozsypać – wierna i... – obracając w dłoniach  ostatnią kostkę, elfka rozważała jaką cechę wina jeszcze dodać, spoglądając przy tym na okazała budowlę sięgającą jej niemal do pasa.
- Rozsądna – zauważył rycerz wreszcie odwracając swą głowę w kierunku Mivien.
- Taak rozsądna – dodała elfka, kładąc przy tym ostatnią z ości tak niefortunnie iż zburzyła całą konstrukcje. Spojrzała na stos, uśmiechając się nerwowo – a nade wszystko pamiętać iż wywodzę się z dumnej rasy elfów – dodała, rozsypując nogą ości by zburzenie wszystkiego wyglądało na celowe działanie.
- Nie wytrzymasz tam tygodnia – stwierdził rycerz.
- Jeśli nie, będę przez miesiąc pracowała tu nie biorąc nic ze swej części wynagrodzenia – rzeką Mivien, po czym widząc nieznaczne skinienie głową swego pana, uznała je za zgodę i szybko pakując swe rzeczy, przygotowała się do drogi. „Zanim jednak odszukam obozowisko tej kompani musze cos zrobić z tym” pomyślała przystawiając swa dłoń do nosa biorąc przy tym głęboki wdech, po czym skrzywiła się strasznie. – „oby mieli gdzie tu dobre mydła”.