Niska postać spojrzała na wojownika, ukazując rzędy wymęczonych próbowaniem złota zębisk.

Widziałżeś te beczki przed namiotem, jo? W niech były części, jo? Rozrzucił mie to, kanalia, wokoło, to co, płazem mu to ujść miało? Niech se pomni, jak sie trza z częsciami łobchodzić!

Krasnolud wepchnął flaszkę szpirytusu wojownikowi w ręce i delikatnie zasugerował mu opuszczenie khuzdul namiotu. Sugestia ta bardziej wyglądała na próbę nagłego, nadmiernego rozpędzenia Thaeda w kierunku otworu wylotowego "chatki", niemniej jednak krasnolud - jak na swój stan destrukcyjno emocjonalny - i tak był w miarę życzliwie nastawiony. W zasadzie nie miał czasu zastanawiać się długo nad nadal poruszającymi się fragmentami golema: miał przecież opowiedzieć im o Ghronrhunie już wczoraj! Tyle rzeczy na głowie; tyle szwindl... ekhm... interesów do ubicia; i na nic czasu nie starcza...

Załozył z powrotem buty, chwycił najbliżej stojącą flaszkę i wyszedł do obozowiczy. Nigdy jakoś nie przypadały mu do gustu publiczne wystąpienia, chyba że widownią były złote monety. Otrząsnął się jednak z marzeń o wykupieniu Goddard, Rune i Aden i przerobieniu ich na jego osobiste: rynek, magazyn i kuźnię, po czym ruszył w stronę ogniska.
Po dotarciu na miejsce zwalił się na pieniek, odkorkował butlę i zaczął w te słowa:

Wieta, kochanieńkie, chciałyśta się trochu dowiedzieć ło Ghronrhunie, jo? To żeśta dobrze trafiły. Ten kawał cudnej roboty, rozumiecie, jest w mym klanie łod ładnych dwustu - trzystu lat. Zyskaliśmy je jak każdy szanujący sie Khuzd, wiecie. Zabiliśmy goblińskie cholerstwa, co to siedziały niedaleko złóż adamantu, rozumiecie, a później to jak z górki: podgrzewany adamant był targany do Elmore, nie powim, całkiem niskim kosztem: ledwie, wiecie, kilkaset gnomów padło. O czem to ja... aaa, tak: jak się wytargało te leniwe, zafajdane, leniuchy, co by zaniesły adamant do kuźni, trza to było zrazu łuformować, jo? A to niełatwy proces, ło nie, trza do teg...

Większa część grupa zaczęła w tym miejscu ziewać, Sooba nawet pozwoliła sobie na donośne chrapanie, sugerujące jej maniakalne i masochistyczne zainteresowanie krasnoludzkimi metodami obróbki metali. Kilka godzin później wiele obiecywało niedaleki koniec wykładu na temat wyższości adamantu jasnego nad adamantem półciemnym:

...jawiło gotowe to, wiecie, trza było jakoś łozdobić tą piękność. To se wuj pomniał, że możnaby wyryć jakie informacyje, co kto komo, wiecie, wytworzył, jo? O, ta linijka mówi o wykuciu pełnej zbroi płytowej dla kiego śmiałka, co to na smoki się wybierał. Ale wpierwej nie spytał, czy płyta stali na smoki łodporna, to już drugi raz ni miał jak przyleźć. Ta z kolei mówi ło przekuciu topora na sierp dla kiegoś pieruna łorczego, co to chciał zioła w zaklętej dolinie zbierać; przypadkiem zaciął tem żelastwem drzewca, to się drzewiec łobruszył i łorka rozdeptał. O! A tutej, widzicie, mata wzmiankie ło tym jak to wuj mój - łoprych jednem słowem - na tem kowadle rozbił no długi miecz elfi! A tutej z kolei jest no zapisek ło...

Kolejne godziny mijały wraz z każdą linijką pieczołowicie wyrytą w kowadle.

...aż się mie trafiło, wicie, że się mie ta piękność łostała: se pewnego razu wuj mój, parszywiec, łachmyta, ale rzetelny kowal, za mało szpirytusu łupił i się, wiecie, biedaczynce pomyliło: łeb se przykuł do Ghronrhuna, całe żem tygodnie jego łupartej juchy domyć nie mógł! Tak się kanalia wżarła w historyję, wyłobraźta sobie, kochanienkie...